Mevr van Oosten (82) woont nog steeds zelfstandig. Ze heeft last van suikerziekte en ze is vorig jaar gevallen waardoor ze haar heup brak. Daardoor is ze bang om buitenshuis te lopen. Daardoor komt ze niet meer zoveel buiten als vroeger, maar ze redt zich nog goed. Hoewel haar kinderen regelmatig op bezoek komen is het toch een stuk stiller om haar heen geworden. Na haar man zijn ook haar zus en enkele vriendinnen overleden. Ze heeft nu minder interesse in bezoek. Ze kan het niet meer opbrengen om een boek te lezen. Het lijkt alsof de dingen waar ze voorheen van genoot nu er niet meer toe doen. Als ze ’s morgens wakker wordt ziet ze als een berg tegen de dag op. Hoewel ze nog wel wat mensen om zich heen heeft voelt ze zich erg eenzaam. Soms heeft ze het gevoel dat het wel afgelopen mag zijn en hoopt ze dat ze de volgende morgen niet meer wakker wordt. Ze schaamt zich voor deze gedachte.
Mevr krijgt medicijnen voor haar depressie waardoor ze na ongeveer 3 weken voelt dat het weer wat beter met haar gaat. Daarnaast krijgt mevr van Oosten therapie waardoor ze geleidelijk haar activiteiten weer oppakt en weer positieve ervaringen opdoet waardoor ze zich steeds beter gaat voelen.
